Frida Kahlo
Leed en hartstocht van Frida Kahlo.
Magdalena Carmen Frida Kahlo y Calderón (geboren in Casa Azul in Mexico stad op 6 juli 1907 –13 juli 1954) was een Mexicaanse kunstschilder.
Op 6 jarige leeft kreeg ze polio en in 1925 (ze is dan18), was ze slachtoffer van een bijna dodelijk busongeluk, waardoor ze de rest van haar leven veel pijn leed en veel operaties moest ondergaan.
Aan bed gekluisterd is ze beginnen schilderen en veel schilderijen geven dan ook weer hoe ze zich voelt, je ziet het lijden en haar leven met de vele ups en downs.
Ze voelde zich erg verbonden met de Mexicaanse cultuur, wat zich weerspiegelt in haar schilderijen, daarbij weet ze zich een geheel eigen beeldtaal eigen te maken.
In 1929 trouwt ze haar grote liefde Diego Rivera, een bekend kunstenaar. Met hem deelt ze haar passie voor kunst en het communisme.
Frida is vooral bekend om haar zelfportretten, waarvan dit meest bekend werk -De gebroken zuil- uit 1944. Je ziet haar leed door haar tranen, de afbrokkelende zuil en spijkers staan voor de pijn van haar gebroken lichaam.
Pas na haar dood werden haar werken echt gewaardeerd. Gender, diversiteit, invaliditeit, het vrouw zijn… je kan het er allemaal in terugvinden.
Blijkbaar was haar leven en zijzelf ook na haar dood inspirerend genoeg om een documentaire en een film over haar leven te maken.
11 maand na Frida haar geboorte, kwam haar zus Cristina ter wereld, en werd voor Frida een voedster gezocht. Frida maakt er in 1937 dit werk over. Mijn voedster en ik.
Zie je hier ook het gemis aan genegenheid tussen moeder en kind?
Na het zware busongeluk in 1925, moest ze 3 maand in bed blijven liggen. Om de verveling en de pijn te ontvluchten is ze beginnen schilderen.
Boven in het baldakijn van haar bed liet ze een spiegel hangen; voortdurend geconfronteerd met haar zelfbeeld ontstonden de eerste zelfportretten.
Ze voelde zich vaak eenzaam, deze periode getuigt van een ware zelfanalyse. Ze werd zich steeds meer bewust van haar omgeving en creëerde hierdoor een nieuwe identiteit.
Met een nietsontziende eerlijkheid schildert ze daarnaast ook over pijnlijke thema’s.
Met haar natuur- en levensfilosofie en haar wereld-beeld, doorbrak Frida met haar zeer persoonlijke voorstellingen heel wat taboes over het vrouwelijk lichaam, Mijn geboorte (1932)
In die periode ontstond ook een onafhankelijke Mexicaanse kunststroming, met een duidelijke opwaardering van de volkskunst.
Frida kwam in deze periode in contact met een kring kunstenaars en intellectuelen en ontmoette langs die weg ook haar latere man Diego Rivera (bekend muurschilder).
Binnen deze sfeer ontstaan bij Frida schilderijen waarbij kleding en voorwerpen getuigen over een groeiend nationaal besef en herbezinning op de indiaanse cultuur.
Op 21 augustus 1929 trouwde Frida Kahlo met Diego Rivera en verandert ook gaandeweg de stijl van haar zelfportretten naar die typische herkenbare votief-stijl. Lees meer over Ex voto's of Retablos.
Bekijk hier meer van haar werken.
November 1930 verhuizen Frida en Diego voor 4 jaar naar de V.S.
‘ik houd niet erg van het Gringovolk’ schreef ze een vriendin in Mexico, “ze zijn vreselijk flauw en hebben gezichten als ongebakken broodjes”
Aan een vriend schrijft ze “de high society hier werkt op mijn zenuwen en ik ben een beetje boos op al die rijke typen hier omdat ik duizenden mensen in de diepste ellende heb gezien, zonder ook maar iets te eten en zonder een dak boven hun hoofd; Het is verschrikkelijk die rijken te zien, die dag en nacht feesten, terwijl duizenden en nog eens duizenden verhongeren… hoewel ik erg geïnteresseerd ben in de industriële en mechanische vooruitgang van de VS, vind ik dat de Amerikanen elk gevoel en elke goede smaak ontberen.”
Ze schildert hierover een koude industriële wereld in contrast met de warme kleuren en natuurlijke plantenwereld in -Zelfportret op de grens tussen Mexico en de VS- van 1932
In 1944 moest ze gipsen korsetten beginnen dragen omdat ze te veel pijn kreeg bij het staan of zitten. Zelfs van deze korsetten maakt ze kunstwerken.
Ze ondergaat nog zeven operaties en komt tenslotte in 1951 in een rolstoel te zitten.
Meer dan de helft van haar schilderijen van Frida Kahlo bestaan uit zelfportretten. Vooral tijdens de scheiding van haar man, rond 1939, schilderde ze bijna uitsluitend zichzelf.
Ze probeert in elk portret haar actuele gemoeds-toestand weer te geven. De twee Frida’s, 1939, is vlak na de scheiding van Diego Rivera gemaakt.
“Ik schilder mezelf omdat ik veel tijd alleen doorbreng en omdat ik het motief ben dat ik het beste ken.”
Dit was kort door de bocht een klein overzicht van haar leven en haar schilder- en tekenstijl, waar je heel duidelijk haar eigen visie, de pijn, het lijden en haar emotionele toestand kan zien.
'Met zelfportretten en kleding onderzocht ze haar broze gezondheid, haar onvermogen om kinderen te krijgen, haar turbulente huwelijk, haar gender en haar politieke overtuigingen'. Bron: Viva La Frida
BRONNEN:
Een mooi overzicht van haar werk en leven kan je terugvinden in het boek Viva la Frida! : life and art of Frida Kahlo van Annemiek Rens (redacteur), Circe Henestrosa (auteur), Gannit Ankori (auteur).
Een publicatie bij de tentoonstelling in het Drents Museum over het leven, het werk en de invloed van de Mexicaanse kunstenares Frida Kahlo (1907-1954).
Een ander leuk boek is Sangrita en tequila: een roman met recepten over het leven van Frida Kahlo van F.G. Haghenbeck (auteur), Dorotea Ter Horst (vertaler).
Nog een andere bron van dit schrijven is Frida Kahlo 1907-1954 : leed en hartstocht van Andrea Kettenmann (auteur).
Nog twee uitspraken van Frida:
"Ik ben niet ziek, ik ben gebroken... maar ik ben blij dat ik leef zolang ik kan schilderen".
"Schoonheid en lelijkheid zijn een luchtspiegeling omdat anderen uiteindelijk ons innerlijk zien".